اشعار

همیشه روی لـبم ذکـر یا اباالفضل است           چراکه حضرت مشکل گشا اباالفضل است

دودست داده به راه خدا وپس چه عجب           اگر که معنی دست خـدا اباالفـضل است

به جمله جملۀ یا کـاشف الـکـروب قـسم           که استجابت صدها دعـا اباالفضل است

نمونه است اباالفضل و در مسیر حسین           کسی که شدهمه چیزش فدا اباالفضل است

از ابـتـدا بـه من آمـوخـت مــادرم تـنـها           دوای درد گـرفـتـارهـا ابـاالـفـضل است

چه ترس دارد از آتش ،چه ترس از دوزخ           اگر شفاعت هر شیعه با اباالفضل است

خـود امــام زمـان گـفـتـه اسـت مـی آیـد           به مجلسی که در آن ذکر یااباالفضل است

بـگـیـر ذکـر ابـاالـفـضـل با امـام زمـان           ببین که بر لب صاحب عزا اباالفضل است

خود را مقـیم وادی احـساس می‌کنم            دل را خـمار بوی گـل یـاس می‌کنم

تا نام پـاک ساقی لب تـشنه می‌بـرم            بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

تا وا کنی دگر گرهِ کورِ کارِ من...            خود را دخیل حضرت عباس می‌کنم

اشكی كه داده‌ای به دو دنیا نمی‌دهم            کی اعتنا به گوهر و الماس می‌کنم؟

تا که بیایی از سفر ای باغبان عشق            یاد گـل شکـسته قـد از داس می‌کنم

امشب برای خواندنِ این روضه های سخت            آقا ببخش این همه وسواس می‌کنم!

دست بریده بود و علم بود و مشک بود

قد خـمیده بود و حرم بود و اشک بود

نه در توصیف شاعرها نه در آواز عشاقی            تو افزون تر از اندیشه فراوان تر از اغراقی

وفـاداری و شـیـدایی عـلمداری و سقایی            ندارند این صفت ها جز تو دیگر هیچ مصداقی

به خوبیِّ تو حتی معترف بودند بدخواهان            یزید آنجا که می‌گـویـد الا یا ایهـا الساقی

تمام کودکان معراج را توصیف می‌کردند            مگر پیداست از بالای دوش تو چه آفاقی

چنان رفتی که حتی سایه‌ات از رفتنت جا ماند            رکاب از هم گسست از بس برای مرگ مشتاقی

فرار از تو فراری می‌شود در عرصۀ میدان            چنان رفتی که بعد از آن بخوانندت هوالباقی

بدون دست می‌آیی و از دستت گریزانند            پُر از زخمی هنوز اما برای جنگ قبراقی

به سوی خیمه‌ها یا (عُدَّتی فی شِدَّتی) برگرد            که تو بی‌مشک سقایی که تو بی‌دست رزّاقی

شنیدم بغض بی‌گریه به آتش می‌کشد جان را            بماند باقی روضه درون سیـنـه ام بـاقـی

هرکس که دلش خواست ببیند عظمت را            بـایـد برود تا که بـبـیـند حـرمت را

الحق که خـدای ادبـت، ام بنین است            حـق خـیـر دهـد والـدۀ محترمت را

گفتم: قسمی یاد بده، گفت: ابالفضل            از آذریـان یـاد گـرفـتـم قـسـمـت را

من بـار گـناهـان خودم را نکـشیـدم            اما به روی شانه کـشیـدم علمت را

فردا قلم عفو شود در صف محـشر            وقتی ببرد فـاطـمه دست قـلـمت را

این نیز مقامی است که غمخوار تو هستم            ممنون خدایم که به من داد غمت را

بگذار که در عشق تو این سینه بسوزد            دم کن نفسم را که بخوانم دو دمت را

"ای اهل حرم میر و عـلمدار نیامد            سـقـای حسیـن سیـد و سـالار نیـامد

پروردگار فضل و ادب هردو باهم است           لقمان همیشه محضر او تا کمر خم است

مثل حسین، جود و سخایش حَسن صفت           حیدر خصال و ساقی و سردار علقم است

بابـش ابـوتـراب و خودش باب آب، پس           با این حساب در کـف او کل عـالم است

در فن رزم معجزه گر گویمش سزاست           دنیا به جـنگ او بـرود بـاز هم کم است

در هر دو نقش عاشق و معشوق شد مثل           تعریف عشق بی یل حیدر چه مبهم است

شخصیتی است فوق بشر، ایده آل و ناب           اسـبــاب ســر فـــرازی اولاد آدم اسـت

الـحـق کـه شـد میـر و عـلـمدار کـربـلا           اسـتـاد جـنـگ با روش نـامـنـظـم اسـت

دریا دلی که دل به دل یـم زد و گـذشت           دریا به حسرت نگهش غرق ماتم است

از مشـک او پـیـالـۀ چـشمـم شده پُر آب           در کار خـیـر و نیک همیشه مقـدّم است

صیـاد را هم از در خـود رد نـمـی کـنـد           در این بساط روزی او هم فـراهم است

چون درک کرده حـالت یک نا امیـد را           خیلی به رفع حاجت مـردم مصمّم است

آقا نگـاهـم مانـده بر در تا بـیایی           از جـاده های روشـن فـردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم           ای کاش میشد یا بمیـرم یا بیایی

دارد توسل میکند چشمان خیسم           ای حاجت روز و شب دنیا بیایی

پـیچـیـده شد کار تمام شیعـیـانت           باید بـرای رفـع مشکـل ها بیایی

دیشب دعـا کردم برای دیدن تو           دیشب غزل گفتم ردیفش با بیایی

امشب دخیلم بر دو دستان ابالفضل           شاید میـان روضـۀ سـقـا بـیـایی

در انتـظـار تو تمام لحـظه ها را           آقا نگـاهم مـانـده بر در تا بیایی

هیچ کس مانندِ عـبـاسـم مرا یـاری نکرد           هیچ کس مثل ابوفـاضل عـلمداری نکرد

دست از دست و سر و هستیِّ خود آری کشید           با مُواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد

گفت برگردان امان نامه، امانِ من خداست           هیچ کس با دشمنش اینگونه رفتاری نکرد

کس ندیده، هیچ سـقـایی بـمیـرد تشنه لب           یادی از لبهای خود وقت گرفتاری نکرد

بر مقامش غبطه خورده هر شهید و هر امیر           هیچ سرداری چنین بی دست طیاری نکرد

بسکه چشمانش برآن طفلان عطشان خون گریست           از ادب مانند او کس جوی خون جاری نکرد

یا اخی را گفت و از زین واژگون شد بر زمین           وقتِ جانبازی به جز جان باختن کاری نکرد

دید چون یاسِ کبود،، از غصه جسمش تیر خورد           بیش از این عباس با آن یاس دیداری نکرد

هم میان دست و بازو فاصله افتاده است           هم میان هر دو ابـرو فاصله افتاده است

تیر سوزن شد، که دوزد پیکر او را به هم           بین اعضا از همه‌سو فاصله افتاده است

نکته‌ای سر بسته را بر دوش با خود باد برد           اینکه بین شانه و مو فاصله افتاده است!

تیغ‌ها در پیکرش پهـلو به پهلو می‌شوند           در دل هر زخم از این رو فاصله افتاده است

ازدحـام تـیـر شد در سیـنه که بین نفـس           با نفس در این هیاهو فاصله افتاده است

ناامیدی ساخت کارش را همین‌که غرق زخم           دیـد بین مشک با او فاصله افـتاده است

شـیـر می‌گـویـنـد امّـا بیـن ابـروهـای او           مثل دو بـال پـرستـو فاصله افـتاده است

ناگهان دور و بر شیر حرم غوغا شد            سـر ذبـح قـمر هاشـمیـون دعوا شد

دشمنان هلهله کردند همین که افتاد            سنـد غـارت امـوال حـرم امضا شد

علقمه شعبه ای از مسجد کوفه شده بود            سرِ سردار حسین تا دل ابرو وا شد

کـوری چـشم همه بد نظـران کـوفه            بین خون چهرۀ سقا چـقـدر زیبا شد

بعد سی سال به ارباب برادر گفت و            همۀ دشت پُر از عطر و بوی زهرا شد

لشکر حرمله خندید به عباس و حسین            پیش چـشـمـان همه قـامت آقا تا شد

سرو رعنای حرم هم قد قاسم شده بود            این غم انگیز ترین روضۀ عاشورا شد

وقت رفتن به همه درس وفاداری داد            هـمـۀ غـصـۀ او بـی کـسـی آقـا شـد

با لب تشنه لبِ آب ازین دنـیا رفت            آب شــرمـنـدۀ کـوه ادب، سـقـا شـد

علـقـمه گـفـتم و دیدم دلم از پا افتاد            یاد لبهای عـلی اصغر و دریـا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست            تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

علقمه گـفـتم و دیدم که عمـودی آمد            ناگهان در وسط معـرکه سـقـا افـتاد

اسـدالله فـتاد و  هـمـگی شیـر شدند            گـذر گـرگ به آهـوی حرم ها افـتاد

وسط این همه سرنیزه و شمشیر و سنان            ناگهان چشم عـلمدار به زهـرا افتاد

روضۀ دست بریده وسط علقمه بود            روضه خوان دست بدون رمق فاطمه بود

دیدم خودم بال و پرت می‌ریخت عباس            دشمن چگونه برسرت می‌ریخت عباس

می‌خـواستم‌ جمعـت کنم‌ تا خـیـمه آرم            دیدم دوباره پیکـرت می‌ریخت عباس

دیـدم کـنـارت دست بر پهـلـو گـرفـته            دیدم‌ که اشگ‌ مادرت می‌ریخت عباس

دیدم که مشگت تیر خورد و قطره قطره            امـیـّد هـای آخـرت مـی‌ریخـت عـباس

دیـدم به یـاد غـربت من گـریـه کردی            خون ‌از دوچشمان ترت می‌ریخت عباس

چه بلایی است خدایا به سرم آمده است            از ره دور غـمی در نـظـرم آمده است

تا پـذیرای غـمی سخت شوم، بار دگر            اشك غـم بـدرقـۀ چـشم تـرم آمده است

ما جگـرسوخـتگـان آب نخـواهیم ولی            این چه داغی است كه سوی جگرم آمده است

اشكهـا پرده به چـشمان تر من نـزنـید            آه بـا قـدّ خـــمـیـده پــدرم آمــده اسـت

خـبر از ساقی مـا نـیست ولی می دانم            چه غمی بر جگرشعله ورم آمده است

عـلم خـیـمۀ سـقا كه روی خـاك ا فتاد            گشت معـلوم بلائی به سرم آمده است

علقمه عطرگل یاس گرفت و پیداست            از جـنان مادر نیـكو سیـرم آمده است

خواهر غـمزده ام با هـمه غم های دلش            به تـسّـلای دل نـوحـه گـرم آمده است

ای «وفائی» بنویس از اثر غصه و غـم            اشك و خون همره هم از بصرم آمده است

چشمان خیس علقمه امواج رود بود            آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روزِ سرخ، علقمه محراب کوفه شد            در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

از شوق سجده صالح دین از فراز اسب            بر خاک سبز کرب و بلا در سجود بود

شکر خدا که راه تماشا گرفت خون            آخر هنوز صورت مادر کـبود بود

این قصّه آب می خورد از چشم شور ماه            نسبت به ماه طایفه از بس حسود بود

دلـم تنگ پیمبر بود، پیـغـمـبر شدی اکبر           هوای رزم مولا داشتم حـیدر شدی اکبر

تو را با خون دل اینسان بزرگت کرده‌ام بابا           قدم خم شد شکستم تا کمی اکبر شدی اکبر

تو را در اوج خوبیهای دنیا دیدم و حالا           تصور می‌کنم حتی از آن بهتر شدی اکبر

به وقت صلح لبریز از کرامت چون حسن بودی           زمان جنگ چون عباس جنگاور شدی اکبر

قیامت قامتت، خشمت جهنم، خنده‌ات جنت           چقدر این روزها در باورم محشر شدی اکبر

گلی بودی که بر بال عقابی پَر زدی رفتی           ولی با حملۀ سر نیزه‌ها پرپر شدی اکبر

علی اکبر به میدان نبرد خویش می‌رفتی           نگاهت می‌کنم ده‌ها علی اصغر شدی اکبر

ای مـصـحـف پـاره پـارۀ مـن            خـورشـیـد و مه و ستـارۀ من
داغـت بـه جـگـر شـرارۀ مـن            ثـــارالــلـه و ابـن ثـــارۀ مــن

آیــات جـدا جـدا ز شـمـشـیــر
یکسر شده نقطه نقطه از تیـر
رخـسـاره به خـاک هـشتۀ من            آیــات بـه خـون نــوشـتـۀ مـن
تـسـبـیـح بــریـده رشـتــۀ مـن            چـشـمی بـگـشـا فـرشـتـۀ مـن
کی کُشت تو را؟ بگو چرا کشت؟
هم کُشت تو را و هم مرا کشت
ای ماه به خـون شده خـضابـم            ای کــرده غـــروب آفــتــابــم
ای الـعــطـش تــو کــرده آبــم            بـگـشـای لـب و بـده جــوابــم
بـا دیــدۀ بــسـتــه کـن اشــاره
یـک یـا ابــتــا بـگــو دوبــاره
تو هـست منی، مـرو ز دستـم            لب بـاز کـن و بگـو که هـستم
بـالای ســرت ز پــا نـشـسـتـم            یک بـاره خـمیـدم و شـکـستـم
در مــوسـم دسـتـگـیــری مـن
بـشکـست عـصای پـیـری من
فـرق تـو، کـتـاب مـحـکـم تـو            چـشـم تـو، حـدیـث زمـزم تـو
تـقــدیــم خــدای مــن، دم تــو            هـر زخـم دوبــاره مـرهـم تـو
یک کـشته و سی هـزار قـاتـل
ای وای به من، بـسوز ای دل
نـازک بـدنـت ز تـیــر دشـمـن            گردیده چو حـلـقه های جوشن
زخـم تو دهـن گـشـوده بـر تن            لـبـخـنـد زنــد بـه گــریــۀ مـن
گــردیــده تـن تــو اربــاً اربــا
مـثـل دل چــاک چــاک بــابــا
زخـم تـو چـو لالـه های چـیـده            اعـضات چـو حـنـجـر بـریـده
تو مـثـل مه به خـون کـشـیـده            مـن مـثـل هـلال نـو خـمــیــده
وقـتی که صـدات را شـنـیــدم
یک لـحـظـه هـزار داغ دیــدم
بر زخـم تو خـون دل فـشـاندم            فـریــاد بـه آسـمـان رســانــدم
بـالای سر تو روضه خـوانـدم            تو رفـتـی و من غریب مـانـدم
آیــیــنــۀ من چــرا شـکـسـتـی
همچون دل من به خون نشستی
بـی تـو نـفـس اسـت آه ســردم            چون شـمع، میـان جـمع فـردم
بـهـر تـو بـلـنـد گــریـه کــردم            خوب است به خیمه بر نگردم
بـنـشـیـنـم و در بـرت بـگـیرم
تا بـر سـر کـشـتـه ات بـمـیـرم
زخـم تو عنایت هـو الـهـوست            داغ تو گلی است هدیه بر دوست
جان تو نـثـار حضرت اوست            بردوست رضای دوست نیکوست
"میثم" هـدفش رضایت ماست
دلــبــاخــتــۀ ولایــت مــاسـت

ماهم به خون نشست و سرشکم ستاره شد            قــرآن آیــه آیـۀ مـن پــاره پــاره شــد

داغ رسـول بـود بـه قـلـبـم ز کـودکـی            تکـرار آن به داغ جـوانـم دوبـاره شـد

با زخم فرق چاک تو و زخم قلب من            زخـم درون قـاتـلـت امروز چـاره شد

وقتی که آب خـواستی از من نـدادمت            آتش بـلـنـد از جـگـر سنگ خـاره شد

وقـتـی زبـان خود به دهـانـم گـذاشـتی            از هُـرم تـشنگی ت وجودم شراره شد

تـنـهـا نـه آه، راه نـگـاه مــرا گـرفـت            از دیـده ام گـرفـتـه تــوان نـظـاره شـد

هر کس رسید بر تن پاک تو زخم زد            همچون ستاره زخم تنت بی شماره شد

داغت به دل نشست و سرشکم زدیده ریخت            بغضم به سینه ماند و کلامم اشاره شد

تیغ سقیفه بود که فرق تو را شکـافت            ز آنـجـا ستـم به آل پـیـمـبـر هماره شد

«میثم» به خاندان پیمبـر چها گـذشت            نه رحم بر جوان و نه بر شیر خواره شد

بنـشیـنم و از سوز جگـر ناله برآرم            بر صورت خونین تو صورت بگذارم

بردار خدا را سری از خاک و دعا کن            تا من به سر کشتۀ تو جـان بسپارم

رسم است که بر نعش جوان لاله گذارند            من لاله به غـیر از شرر ناله ندارم

از بس به تنت زخم روی زخم رسیده            ممکن نبود زخـم تنـت را بـشـمارم

با یاد لب خشک تو ای نور دو دیده            جا دارد اگر بر سر نی اشک ببارم

در خیمه زبان تو مکیدم جگرم سوخت            بگذار زلب های تو یک بوسه برآرم

فـریـاد دلـم سر زند از سینۀ (میثم)            گـیـرم که ببـندم لب و فـریـاد نیارم

ماهم فـتاده بر خاک با جسم پاره پاره            ای اشک ها بریزید از دیده چون ستاره

جزمن که همچو خورشید افروختم دراین دشت            کـی پـاره پـاره دیـده انـدام مــاه پــاره

ماهم فتاده بر خاک دیدم که خصم ناپاک            با تیغ زخم می زد بر زخـم او دوباره

در پیش چشم دشمن بر زخمت ای گل من            جز اشک نیست مرحم جز آه نیست چاره

خـنـدیـد قـاتـل تـو بر اشـک دیـدۀ مـن            با آنکه خون بر آمد از قلب سنگ خاره

وقـتی لبت مکـیـدم آه از جگـر کشیدم            جای نفس برون ریخت از سینه ام شراره

ای جای رفته از دست بگشا دو دیده از هم            جـانی بـده به بابا حـتّی به یک اشـاره

دشمن چـنـین پـسنـدد استاده و بخـنـدد            فـرزنـد دیـده بـنـدد بـابـا کـنـد نـظـاره

چون ماه نو خمیدم با چشم خویش دیدم            خورشید غرقه خون را در یک فلک ستاره

دردا که پـیـش رویـم در بـاغ آرزویـم            افـتاد بـرگ یـاسـم با زخـم بی شـماره

جـسم عزیز جـانم چون دامن زره شد            از زخـم هـر پیـاده از تیغ هر سـواره

افتاده جسم صد چاک جان حسین بر خاک            میثم بر آن تن پاک خون گریه کن هماره

ای علی جان چه شده؛ قامت تو تا خورده            نـازنـیـنـم چـقـدَر بر بـدنت پـا خورده

روی جسمت چقدَر تیر و سنان می بینم            اینـهـمه زخـمِ گِران بر دل بابا خورده

تا جـوابم نـدهی، دشـمنِ من می خـنـدد            به تو شمشیر، به من تیرِ تماشا خورده

چه دگرگون شده این چهرۀ پیغمبری اَت            چشم زخمی است که بر یوسف لیلا خورده

اربـاً اربای همه لـشگـرِ خود را دیـدم            چه بلائیست که بر این قدِ رعنا خورده

زرِهَـت با بـدنِ پـاره گِـره خورده بهم            همه ارکـان تـنت نیـز به یغـما خورده

آه، آیـا بـدنـی خُـردتـر از این می شد؟            دنده هایت چـقـدَر ای پسرم جا خورده

عـمـه اَت آمــده تـا زنــده بــمــانـم امـا            با فـراق تو دگر، رفـتـنم امضا خورده

جگرم سوخت علی جان، دل من ریخت بهم            این جگرخواریِ داغت، جگرم را خورده

همچو مادر، پسرم سینه شکسته شده ای            باز انـگـار لگـد پهـلوی زهـرا خورده

بردنِ جسم تو تا خـیـمه که تنهـا نشود            قـوَتـم رفت ز زانو، کـمـرم تا خورده

یوسف من چاه را با نیزه‌ها حس کرده‌ای            پنجۀ ناپاک صدها گرگ را حس کرده‌ای

چشم هایم را تماشای تو غافل گیر کرد            عضوهای اربأ اربایت پدر را پیر کرد

چشمهایت در میان موجی از خون غرق بود            بین زخم پهلویت با زخم هایت فرق بود

دیدمت جسم تو را بر نیـزه‌ها آویختند            ذره ذره پیکرت را بر زمین می‌ریختند

تا تنت را لمس کردم غصه‌ها آغاز شد            هرکجا دستم رسید آنجا شکافی باز شد

پـیـکـرت با تیغ های داغ جراحی شده            هرکدام از عضوهایت یک طرف راهی شده

قـاتـل تو نـیـزه‌ها و قـاتل من خـنـده‌ها            لااقـل برخـیـز با عمه بگـو اینجـا مـیا